40 Jaar na zijn laatste soloalbum brengt Paul McCartney eindelijk McCartney III uit. In zijn eerste interview over het project vertelde hij over de thema’s, hoe het hem hielp om door de lockdown te komen en waarom het album er nu aankomt. Van de zeventien soloalbums van Paul McCartney zijn het zijn gelijknamige soloalbums die het meest spraakmakend zijn, niet alleen door de muziek die erop staat, maar ook door hoe ze zijn gemaakt en het tijdstip dat ze zijn uitgebracht.
Opgenomen toen The Beatles eind 1969 en begin 1970 achter gesloten deuren uiteenvielen, was de soloplaat McCartney (1) niet alleen een statement in naam. Nee, het was een plaat geschreven, uitgevoerd, opgenomen en geproduceerd door één man die zo intrinsiek verbonden was met drie anderen. Een echt solo-debuutalbum. Hij nam het in het geheim op, voornamelijk thuis en toen het erop aankwam om het uit te brengen, deed hij dat een maand voordat The Beatles hun zwanenzang, ‘Let It Be’, uitbrachten.
Net als de rest van de band betrad McCartney het nieuwe decennium (de jaren 70) als een nieuwe artiest, maar de durf van zijn eerste soloalbum was ongeëvenaard: bewust niet in de stijl van The Beatles in zijn eenvoud en huiselijke productiestijl, met geïmproviseerde instrumentale nummers en een openingsnummer, The Lovely Linda, dat oorspronkelijk bedoeld was als ‘probeersel’. Het is spontaan en zonder druk van buitenaf gemaakt. Het is zo ver weg van Abbey Road als het maar kan. Maar The Beatles hadden ook Sgt. Pepper alleen maar kunnen maken door voort te borduren op alles wat er aan vooraf was gegaan en nu had McCartney een soort Indie (van: independent) plaat gemaakt.
In 1980 was het weer een nieuw decennium, weer een breuk met een band en weer een solo– McCartney-album om te proberen het allemaal te begrijpen. De ontbinding van Wings was niet zo’n puinhoop, maar McCartney zat toch al net zolang in Wings als in The Beatles.
McCartney II blijft zijn meest experimentele soloplaat tot nu toe en misschien wel zijn beste. Net zoals zijn debuut – McCartney (l) – afstand nam van het geluid van The Beatles, verliet McCartney II de zachte rock van Wings voor new wave-elektronica, post-punk disco, krautrock en veel vreemdere geluiden. Je zou delen ervan gemakkelijk kunnen verwarren met de Talking Heads, terwijl de B-kant ‘Check My Machine’ een voorbeeld van Tweety en Sylvester bevatte. McCartney vond het gewoon leuk om te experimenteren, met weinig aandacht voor wat fans of critici zouden denken.
Geen van zijn doe-het-zelf-albums werd goed ontvangen op het moment van uitgave, hoewel McCartney II sindsdien een gekke pop cultfavoriet is geworden en het valt niet te ontkennen dat de prachtige eenvoud van McCartney (l) afstand neemt van de lange schaduw van The Beatles en het moet lef hebben gekost om het in 1970 uit te brengen. Nu, aan het begin van een nieuw decennium, heeft McCartney zijn lockdown goed gebruikt door McCartney III te schrijven en te spelen en op te nemen en te produceren. Het wordt uitgebracht op 11 December 2020.
Er is deze keer geen monumentale breuk met een band, maar alle andere McCartneyfeiten zijn er nog steeds. Het is een schetsboek met ideeën gemaakt door een man die zijn gedachten de vrije loop liet in zijn huis in Sussex. Dochter Mary McCartney nam de rol van kunstfotograaf op zich, die voorheen in handen was van haar moeder Linda.
McCartney lll geeft de voorkeur aan akoestische instrumenten boven elektronische en heeft meer gemeen met McCartney (l), dan met McCartney ll een decennium later, hoewel het misschien McCartney lll is dat het meest veelzijdig is van allemaal. Het opent met een lang (praktisch instrumentaal) akoestisch gitaarstuk en daarna gaat het alle kanten op. Dit is een essentieel kenmerk om er McCartney III van te maken in plaats van enig ander soloalbum van Paul McCartney. Het bevat kenmerkende McCartney-tracks. Vreemde excentrieke tracks die lijken op Polythene Pam, enkele grote glamourriffs, geluiden van een volledige band en delicate demo’s en halverwege een briljant gedeelte dat nauwkeurig het overweldigende gevoel van verliefdheid en de huidige claustrofobie van de lockdown van 2020 weergeeft. Het bevat absoluut enkele van de beste muziekstukken die McCartney in jaren heeft gemaakt en natuurlijk stijgt zelfs op zijn humeurigere momenten zijn optimisme naar boven. “Ik ben het“, vertelde hij me toen ik gisteren met hem sprak. Daarbij moest ik denken aan een niet te vergeten gedeelte waarin McCartney zingt: “Het is nog steeds oké om aardig te zijn.”
Hoi Paul. Om met de meest voor de hand liggende vraag te beginnen: veel mensen zullen zich afvragen waarom nu McCartney III?
Het was een beetje onbedoeld. Ik moest aan het begin van de lockdown de studio in om een paar stukjes muziek te maken voor een korte animatiefilm. Dus ik begon er aan te werken en toen het klaar was, stuurde ik het naar de regisseur. Maar toen dacht ik: ‘Oh, dit is leuk, ik geniet hiervan, dit is een leuke manier om lockdown te besteden’, dus ik maakte wat songs af, bekeek wat stukjes, verzon nog wat dingen en zo vermaakte ik me prima in de studio en dan kwam ik ’s avonds thuis en dat was toevallig bij het gezin van mijn dochter Mary. De combinatie van naar het werk kunnen gaan, wat muziek kunnen maken en daarna met vier van mijn kleinkinderen kunnen rondhangen, maakte me erg gelukkig. Weet je, we waren super voorzichtig, maar muziek maken hielp echt.
Wanneer realiseerde je je dat je McCartney III aan het maken was?
Aan het eind, toen ik een aantal tracks had verzameld, dacht ik: ‘Ik weet niet wat ik hiermee allemaal ga doen. Ik denk dat ik ze maar bewaar en toen dacht ik: ‘Wacht even, dit is een McCartney-plaat’, want ik had alles op dezelfde manier gespeeld en gedaan als McCartney I en II. Toen ging er een lampje branden en ik dacht: ‘Nou, dan kan ik tenminste uitleggen wat ik heb gedaan, zonder dat ik het wist.’
Het is 40 jaar geleden sinds McCartney II. Is er ooit een moment geweest tussen toen en nu dat je eerder van plan was om nummer III te maken?
Nee. Eigenlijk helemaal niet. Ik deed McCartney (l) direct na The Beatles in 1970. Toen McCartney II in 1980 en ik deed andere soortgelijke projecten, zoals The Firemen en ik heb gewerkt met Youth. Dat was een beetje vergelijkbaar, omdat Youth en ik gewoon de studio ingingen met wat ideeën en het was een soort ter plekke verzonnen product, maar het kwam nooit bij me op om nog een McCartney-album te maken.
Zoals je zegt, McCartney I en II volgden na grote veranderingen in je leven en carrière. Kun je dat vergelijken met de timing van dit nieuwe album?
De gemene deler is dat ik ineens veel tijd had. Nadat The Beatles uit elkaar gingen, had ik ineens veel tijd en geen bepaald plan in gedachten en toen Wings uit elkaar ging, was het iets soortgelijks. Bij mij, als ik veel tijd heb, is mijn gangbare situatie: Schrijf songs en neem ze op. Dat is iets om te doen als je wat vrije tijd hebt.’ Dus dit was vergelijkbaar, maar het was nu de pandemie die dingen stopte. We zouden dit jaar op een Europese tour gaan, maar al heel vroeg kreeg Italië het virus en geleidelijk aan werden alle andere optredens, inclusief Glastonbury, dat het hoogtepunt zou worden, afgezegd. Dus toen was het: ‘Oké, wat ga ik doen?’ Dan is mijn situatie waarop ik terugval – schrijven en opnemen.
Ben jij iemand die niet goed tegen verveling kan?
Ik hou van dingen doen, moet ik zeggen. Ik hou van het idee van: ‘Oh, dat kan ik.’ Maar het is grappig, ik was in Japan en ik werd ziek en ze zeiden dat ik zes weken zou moeten rusten en al mijn vrienden zeiden: “Dat kun je nooit volhouden“, maar in feite vond ik het geweldig. Ik denk dat ik elk boek en elk script heb gelezen en ik heb alle tv-programma’s die ik gemist had, bekeken. Het verraste mezelf dat ik er echt van genoot.
Paul McCartney-songs lijken altijd zo moeiteloos gemaakt. Zou je elke dag een liedje kunnen schrijven als je dat zou willen?
Ik denk het. Het geheim voor mij is dat ik wat tijd moet hebben. Vanmiddag heb ik eigenlijk niets te doen en mijn gitaar zit hier een beetje naar me te kijken en te zeggen: “Waarom ben ik hier?” Maar het is tijd. Ik denk dat, als ik vast zat en elke dag een liedje moest schrijven, dat ik dat misschien zou kunnen.
Ik speel elke dag wel iets. Een vriend van mij zei: “Gitaren zijn het beste.” Ik bedoel, dat zijn ze ook. Ze zijn geweldig. Met een stuk hout en metaal kun je een goede vriendschap sluiten. Ik heb als kind altijd het geluk gehad om er één te hebben en als de wereld tegen je was, kon je met je gitaar in een hoek gaan zitten en dan was alles weer goed. Het is de magie van muziek, want het komt uit het niets. Het valt me wel af en toe op dat ik denk: ‘Dit is geweldig, want ik heb echt akkoorden geleerd en ik kan er echt tussenin spelen.’ Ik kan me herinneren dat ik het heel lang geleden erg moeilijk vond om van E en A naar B te gaan en praat niet eens met mij over B7. Ik dacht onlangs nog: “Hee, ik kan tussen akkoorden schakelen. Ik begin hier behoorlijk goed in te worden.“
Er gingen de afgelopen weken geruchten over de release van dit nieuwe album en er is ook een theorie dat McCartney III je laatste plaat zal zijn.
Alles wat ik doe, moet wel mijn laatste zijn. Toen ik 50 was zeiden ze: “Dat is zijn laatste tour.” Ik dacht: , ‘Oh, is dat zo? Ik denk het niet.’ Het is de geruchtenmolen, maar dat is oké. Toen we Abbey Road deden, was ik dood, dus al het andere is een bonus.
In 1970 was McCartney (l) een album met thema’s als thuis, het gezin en liefde. Wat zijn de thema’s op dit nieuwe?
Ik denk dat het vergelijkbaar is. Het heeft te maken met vrijheid en liefde. Er zitten heel veel verschillende gevoelens in, maar ik was niet van plan om het allemaal te laten zijn als: ‘Dit is hoe ik me op dit moment voel.’ De oude thema’s van liefde en optimisme zijn aanwezig. ‘Pluk de dag. Ik ben het. Dat is de waarheid’.
Een van mijn favoriete nummers halverwege het album is ‘Deep Deep Feeling’, dat meer dan acht minuten duurt. Als mensen verwachten dat je lockdown-album als lockdown aanvoelt, is dat het nummer dat voor mij het meest claustrofobisch aanvoelt, ondanks dat het in wezen over liefde gaat.
Dat was een van de nummers waarmee ik vorig jaar begon. Als ik geluk heb, heb ik wat tijd als ik de studio in ga om gewoon iets te verzinnen en dus probeer ik gewoon iets te doen dat ik nog niet eerder heb gedaan. Dit was zo’n nummer dat ik niet heb afgemaakt. Voor mij ging het over – en ik weet zelf niet wat het is en hoe het gebeurt – dat wanneer je echte liefde voelt voor iemand, kan het zich soms manifesteren in een tinteling over je hele lichaam en het is een nogal raar gevoel en je vindt het bijna niet leuk – ‘Wat is dit in godsnaam ?!’ – alsof je op het punt staat in een ruimteschip te vertrekken. Bij dit nummer was ik gefascineerd door het idee daarvan – dat diepe, diepe gevoel wanneer je zoveel van iemand houdt dat het bijna pijn doet. Dat was het begin, maar nadat ik het had gemaakt, dacht ik: Hier kan ik niets mee. Het is zeker geen single van drie minuten.
Wat leuk werd aan het werken in de studio, was dat Mary ’s avonds kookte, omdat ze dol is op koken en als we dan voor het avondeten bij elkaar waren dan zei ze: ‘Wat heb je vandaag gedaan?’ en ik zei dan: “Oh, oké, ik zal het voor je spelen.” En ik wilde dat het altijd zo zou blijven. Ik wilde gewoon dat dit lied altijd door zou gaan. Het is een beetje zelfzuchtig en ik maakte me daar een beetje zorgen over. Ik dacht dat ik het echt moest inkorten, maar net voordat ik dat deed, luisterde ik er nog eens naar en ik dacht: “Weet je wat, ik vind dit geweldig. Ik ga het niet veranderen.“
De cirkel is rond als het album eindigt op de riff van het openingsnummer ‘Long Tailed Winter Bird’ en over gaat in ‘When Winter Comes’, dat je jaren geleden hebt opgenomen met George Martin, toch?
Ja. Er staat niet veel op dat nummer. Alleen ik maar. Maar ik heb een tijd geleden een nummer gemaakt genaamd ‘Calico Skies’ [voor het album Flaming Pie uit 1997], dat George produceerde en tegelijkertijd, omdat ik in de studio was en wat extra tijd had, had ik nog een ander nummer. Dus ik zei: ‘Laat me deze even afmaken‘. Dat was ‘When Winter Comes‘ en ik noem George omdat het op een door George Martin geproduceerde sessie was, maar ik speel alleen op de gitaar. Het zou bijna een bonus worden op een heruitgave van Flaming Pie, maar ik had net dat geweldige boek over Elvis gelezen, Last Train To Memphis en daarin ging het over een liedje waarvan ze zeiden dat je het waarschijnlijk nooit gehoord hebt, omdat het als een bonus op de B-kant van een album was begraven.
Daarom dacht ik: Nee, ik heb liever deze song als een echt nummer en dus maakten we dit album ermee af omdat het de reden was om het hele ding te doen, omdat ik en mijn maat Geoff Dunbar, die animatieregisseur is, het hadden over het maken van een animatiefilm voor dat nummer. Dus daar komen de openings- en slotnummers vandaan. Dat was zelfs de reden waarom ik naar de studio was gegaan.
McCartney II is altijd een heel interessante plaat van je geweest, die in de loop der jaren alleen maar in populariteit is gestegen. Hoe denk je nu over dat album?
Dat is geweldig voor mij, want je maakt deze platen en dan ben je erg optimistisch gestemd. Je denkt dit is geweldig, het is een plaat en je bent er blij mee en dan krijg je de ontvangst en die is: “Oh nee, wat is hij in hemelsnaam aan het doen?” Het is dus teleurstellend als het niet goed ontvangen wordt en het verkoopt niet goed. Dan denk je dat niemand het leuk vindt en toen, een paar jaar geleden, zei iemand tegen me: “Luister, er is een DJ in Brighton en hij speelt ‘Temporary Secretary ’. ” Ik zei: “Ga weg.” En hij zei: “Ze vinden het daar te gek.”
Ik dacht: ‘Dat wil ik wel geloven.’ Het klinkt erg modern met de sequencer en zo. en dat is geweldig. Ik bedoel, Ram [1971] is iets geworden waar mensen over praten. Destijds kreeg het vernietigende recensies. Dus je moet het gewoon verdragen en denken, ‘Ik weet het niet, ik vond het leuk.’ En dan wordt het populair en je denkt: ‘Geweldig! Rechtvaardiging!!!’
Het mooie van McCartney II is dat mensen de neiging hebben te denken dat ze weten hoe Paul McCartney klinkt en dat ze hun mening al klaar hebben, maar je kunt voor iemand ‘Front Parlour‘ of ‘Temporary Secretary‘ afspelen en ze geloven misschien niet eens dat jij het bent .
Ik vind dat geweldig. Dat is wat ik probeer te doen met dat soort liedjes. Ik was in LA toen ik Egypt Station [2018] maakte met Greg Kurstin, de producer en we liepen door deze kleine studio terwijl ze aan het opzetten waren en will.i.am was daar met een van zijn maten, en hij zei: “Paul, ik luisterde naar ‘Check My Machine’” en de andere man zei: “Wat? Daar heb ik nog nooit van gehoord.” Hij ging ernaar luisteren op zijn telefoon en ze zeiden: “Ja!” Rechtvaardiging! Die dingen komen gewoon tevoorschijn. Ik was gewoon maar wat aan het spelen.
Ben je nog steeds op zoek naar innovaties zoals de sample op ‘Check My Machine’, of het maken van de eerste muziekvideo’s voor ‘Paperback Writer’ en ‘Rain’, of het produceren van wat misschien wel de eerste Indie-plaat is met McCartney?
Er zijn veel dingen in mijn leven waar ik verbaasd over ben. Mensen zeggen: “Na al die jaren toeren, haat je het niet? Ben je het niet zat? ” Ik heb zoiets van: “Nee, dat ben ik niet.” Ik denk dat ik nog steeds op zoek ben naar iets nieuws, maar het is niet zo belangrijk. Het belangrijkste voor mij is om in een studio te komen en te denken: wat kunnen we nu doen. Het hoeft niet iets nieuws te zijn, het kan iets ouds zijn en bij deze plaat had ik eigenlijk een paar gitaren waar ik niet veel op heb gespeeld en we hebben ze tevoorschijn gehaald – deze oude Gibson, dit mooie ding – en ik dacht: ‘Waarom heb ik hier niet op gespeeld!? ‘en dat bracht me op het idee voor een nummer. Maar ik geniet nog steeds erg van wat ik doe en het klinkt allemaal als clichés – ‘Ik voel me heel gelukkig’ – maar het is waar. Toen ik een kind was, wilde ik alleen maar een gitaar op een versterker aansluiten en hem harder zetten voor die spanning en dat is er nog steeds. Het is dus niet zozeer dat ik op zoek ben naar iets nieuws, maar meer dat ik op zoek ben naar iets wat me van de straat houdt.
Bron : loudandquiet.com
Vertaling : Albert Braams